- Klara Stuart - rzekła i uśmiechnąwszy się wyciągnęła rękę.

Santos skinął głową i ruszył z Gradym w stronę portalu, słuchając jednym uchem relacji oficera. Dziewczyna leżała podobno na stopniach katedry, tuż koło wejścia, śliczna jak malowanie. Większość morderców tego pokroju zostawia ciała zmasakrowane albo w poniżających pozach.
pocałować i znaleźć się w jego silnych ramionach, ale do tego nie zamierzała się przyznać.
- A mnie ufasz? - zapytał ochrypłym głosem, oderwawszy usta od jej ramion i szyi.
zwlekać z podzieleniem się z nią wielką nowiną.
- Szkoda.
- Za chwilę. Muszę zajść do biblioteki po nową książkę.
Victor ruszył przed siebie i skręcił z Bourbon Street w St. Peter’s. Tym sposobem mógł skrócić drogę i zaoszczędzić kilka minut. Obiecał matce, że w drodze do domu odbierze zamówione wcześniej sandwicze z krewetkami.
Zostawiła go, nim zdążył wyjść z sypialni. Potem zobaczył, jak z twarzą zalaną łzami odjeżdżała sprzed domu. Na stole w kuchni znalazł krótki list z informacją, że zadzwoniła do agencji zatrudniającej opiekunki do dzieci i że agencja przyśle kogoś na jej miejsce następnego dnia rano.
Zaszedł pod stary budynek szkolny od tyłu, upewnił się, że nikt go nie widzi, i zanurkował w gęstwinę zdziczałych oleandrów. Dotarł do otwartego okna, przez które zawsze dostawał się do środka, podciągnął się na parapecie i po chwili był wewnątrz. Gdzieś z głębi opuszczonej rudery doszedł go odgłos śmiechów: jego kumple są już na miejscu.
- Naprawdę nie masz wyboru - powtórzyła cicho. - Nie możesz ciągnąć romansu sprzed pięciu lat.
- Muszę rozmawiać z jego miłością.
- Tym bardziej nie przerywaj. Proszę, Santos.
Śmiertelnie wystraszona, Gloria poczuła suchość w ustach. A jeśli to nie mama? Może to ktoś obcy, jakiś potwór?
Spojrzała na niego i wykrzywiła się zabawnie.

Powiedziałam, że chcę zacząć realizować marzenia
Tymczasem Victoria przywitała Kingsfelda, nie
- Nie, jeszcze go nie ma. - Popatrzył przez ramię i nieśmiało
szacunku.
Wdowa Swift. Rany boskie! Może to jakiś przedziwny sygnał
się jej załamał. - Nawet nie zamierza sprawdzić tego tropu.
do drzwi.
Lucy odpędziła od siebie niepokój.
a połowa z nich - jak odkrył w Europie - to
o przyszłości zamiast wciąż oglądać się przez ramię.
- Moim celem życiowym było zasłużenie na taką
- No to co będziemy z nimi robić?
że już nie zrobi niczego nieprzemyślanego. Po prostu na
- Ja też mam rysunek - pospiesznie wtrącił
po skórze.